Tag: futloos

De cirkel is rond

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Slecht slapen, ziek kind, zelf ziek …. en repeat. Daag ritme, hallo chaos. Chaos in mijn kop. Mijn cognitieve functies als plannen, logisch denken en laat staan informatie verwerken, zijn op dit moment erg lastig. Het kost me, het kost me erg veel moeite. Van de week las ik van meisje die ook hersenletsel (NAH) heeft, dat ze een kuur had gekregen en moeite had om deze op tijd in te nemen. Ik dacht bij mezelf, ik heb daar ook moeite mee. Ik zou mijn dagritme en mijn patroon wéér onder de loep moeten nemen.

En prompt … ik kan meteen de proef op de som nemen, want ik heb van de week een antibiotica kuur gehad voor een forse keelontsteking. Slik, help, alhoewel het slikken even niet zo makkelijk was en je er dan pas van bewust ben hoeveel slikt een mens per dag. Oké verder met mijn verhaal ….. 4 x 2 tabletten per dag en graag goed over de dag verdelen. Dank u apotheker assistente! Zie je het niet? Mijn witte vlek links in mijn hoofd. Heb je, je ogen in je zak? Oh nee….het is onzichtbaar.

In de auto ben ik al driftig aan het denken en rekenen in mijn hoofd. O nee, eerst opletten op de weg. Twee dingen tegelijk kan ik nu helemaal niet aan. Met een dikke keel en mijn koortsige hoofd rij ik naar huis. Ik trek mijn pyjama broek aan, maak een kop thee, doe water met veel ijsklontjes in een groot glas en neem de eerste 2 pillen. Dan begint het … mijn planning voor deze kuur.

Sowieso gaat er iedere dag een reminder in mijn agenda op welk uur ik de pillen moet innemen. Daarnaast moet het óók nog eens 1 uur nemen voordat ik ga eten. Ok, ik slaap gemiddeld 8 à 9 uur per nacht, van de 24 uur. Dus dan hebben we 16/17 uur over. Dus om de 4 à 5 uur dus 2 pilletjes. En oh ja niet vergeten het te plannen voor een maaltijd. De reminders gaan in mijn agenda: 0730, 1200, 1700 en 2130 uur.

Easy peasy toch? Je wordt herinnert je neemt het pilletje. Toch? Of heb ik ‘m nou niet ingenomen? Tegelijkertijd met de herinnering van het pilletje wordt je afgeleid door een FaceTime gesprek. Shit … had ik ‘m nou wel of niet? Ik ga mijn bed uit en tel de pilletjes. Inderdaad vergeten dus ik neem alsnog mijn dosis.

Shit zeg, wat kost dit energie. Adem in, adem uit…..mijn gedachten dwalen weg naar vorig jaar. Ik zit nu in dezelfde periode van het jaar, waar ik vorig jaar ben ingestort. Met dik vetgedrukte letters schrijf ik vorig jaar. Vorig jaar was puur het overvragen van mezelf, ik vergat de regels tussen rust en activiteit doordat ik euforisch was dat onze dochter was geboren. Bovendien was ze kerngezond, dus ja wat wil een moeder nou nog meer? Daarnaast wilde ik veel meer, als dat ik (aan)kan en ik vergat, heel essentieel, de zorg van onze dochter wat erbij kwam. Het inschatten en het overschatten blijft een ding met mijn NAH.

En juist dat … een instorting of terugval wil ik voorkomen en ik heb gelukkig al handvaten, in mijn rugzak zitten. Ja nog meer, ik draag tegenwoordig een backpack rugtas 😉 Een kindje krijgen, is een grote verandering in het leven. Veranderingen en NAH blijft een lastige en ik had het niet door. Ik was en blijf een laatbloeier, degene die haar grenzen soms niet weet, het onbewust negeer, omdat ik zo graag wil.

Toch is er en blijft er een kleine angst … ik doe mijn ogen dicht en voel me even hoe ik me vorig voelde. Uitgeput, bekaf, dood en dood moe. Brrr …. ik doe mijn ogen weer open, gelukkig ben ik daar niet. Ik ben hier, hier in 2018 en ik heb dingen geleerd. Ik wil daar niet meer komen, niet meer zo voelen, niet meer afgepeigerd. Toch hebben mijn therapeuten me al gezegd, dat ik een terugval of een terugslag niet altijd kan voorkomen, want dit gaat weer gebeuren.

Paniek slaat om mijn lijf, als dat tegen me gezegd wordt. Adem in, adem uit … wat mijn taak is, is juist hierop anticiperen, het op tijd kunnen zien, het op tijd signaleren en daarop kunnen reageren. En nu zie ik het, mijn cirkeltje van slecht slapen en ziek zijn. Dat is een teken, het teken dat mijn lijf gaat protesteren. Mijn weerstand is minder, waardoor alles meer energie kost en mijn emoties zijn al een poosje niet meer onder controle door vermoeidheid.

Dus terug naar de basis en de basis is thuis. Het gezin waar ik voor heb gekozen. Dat geeft mij wel weer een fijn en positief gevoel. Eerst mijn lijf, maar wat rust gunnen. Zorgen dat ik fit word. Dit doe ik door wat meer te slapen, maar óók weer rustig aan te wandelen of fietsen. De buitenlucht, daar krijg ik óók energie van.

De oranje zone waar ik in ben beland, is puur door dingen waar ik geen invloed op heb, maar hier wel op kan anticiperen. Terug naar de basis en zorgen dat het geen rode zone wordt. Mijn leven, mijn leven met NAH, ons leven met NAH. Ik heb het, maar ik onderga het niet alleen. Manlief, ouders, vrienden …

Daarnaast onze dochter, mijn vrolijke meid, die ik gráág wil knuffelen en troosten als ze in de nacht wakker wordt, want tsja … hoe kan zij zichzelf verwoorden? Met “bij mama leggen” en “mama kuffelen” is het ook wel gezegd. Daar ben ik voor, daar sta ik voor en ik wil de slapeloze nachten voor lief nemen.

De keuze, de cirkel waar ik soms geen invloed op heb, om deze te doorbreken. Mijn keuze, is mijn basis, onze basis, daar vecht ik voor en tegelijkertijd ben ik wat liever voor mezelf. Liever voor mezelf om juist niet te strijden en het te nemen zoals het is. De cirkel, een cirkel blijft rond. 😉

Liefs,

Jeannette

Even bijkomen ..

Jeannette Rijpstra - van Raalte7 reacties

Even bijkomen en (helaas) niet van het lachen. Ik heb een behoorlijke terugval en loop achter de feiten aan. Had ik het etentje met de meiden niet moeten doen? Niet naar de verjaardag van mijn moeder moeten gaan? Kopje thee bij een vriendin laten schieten? Ieni minie gym voor Lina laten zitten? Ja had misschien allemaal slim geweest maar ik leef, wil leven. En ja ik weet dat het niet kan, zoals ik graag zou willen, maar dat kleine beetje, dat moet toch wel kunnen?

Onze kleine meid is ziek geweest, bijna 40 graden koorts en schrik je toch als ouder. Het was ook de eerste keer voor ons, haar waterige oogjes, hangen tegen mama, huilen, de hazenslaapjes….gisteren was ze koortsvrij en merk dat ze vandaag weer in haar goede hum zit.

Onvoorzien, een kind is best onvoorzien en zij leidt. Zij leidt mij de dag door, we hebben vaak lol & plezier maar de afgelopen week was het minder. Nu is deze mama ook grieperig en doodmoe. Wat doe je dan??

De afgelopen dagen weinig gedaan, alleen het noodzakelijke. Wasje draaien, eten koken, boodschappen laten bezorgen, veel thee drinken, onder een dekentje op de bank en mee liggen. Als de kleine op bed is, lig ik ook.

Mijn pa kwam gisteren langs en maakte zich zorgen, ik zie er inderdaad niet echt florisant uit. Manlief zei gister: “je ziet er afgepeigerd uit.” Zo voel ik me óók, doodmoe…de kleine meid is gisterenmiddag naar mijn ouders gegaan, zodat ik even kan bijtanken, een nacht & een dag. Voel ik me schuldig? Heel eventjes, maar de moeheid wint. Vannacht wederom geen goede nacht gehad. Ben ik nou zo overprikkeld? Kan wel janken van de moeheid.

Ik moet bijtanken, bijkomen … dat gaat me natuurlijk niet lukken in één dag. Maar wel even lucht, even slapen, voor slapen, bijslapen, gewoon rust. Het weekend ook niets, naast de dagelijkse dingen. Het is genoeg, dat is genoeg.

Gelukkig vinden opa en oma het leuk dat Lina komt logeren, ik word er een leukere persoon van als ik even kan toegeven aan mijn moeheid. Dat hou ik voor ogen, voor ons & voor mijzelf. Geen schuldgevoel, geen “ik doe haar tekort” … alleen heb ik dat stiekem toch. Zal wel “moeders” eigen zijn 😉

Liefs,

Jeannette

Mama mist je .. kleine ❤️

Stil in mij …

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Hoe gaat het? vraag je … het gaat, ben helaas nog niet op mijn oude niveau en daar baal ik van. Ik baal dat het niet sneller gaat, dat het niet tastbaar is, van als je dit doet, is het over. Over .. over is het nooit. Het zou altijd de story worden of my life. Balans, balans zoeken in mijn leven en gewoon weer een paar keer op mijn bek gaan. Ik wil zoveel, ik wil lekker bezig zijn met mijn blog, ik wil lekker koken, ik wil dat mijn huis er opgeruimd uit ziet, ik wil leuke dingen doen met mijn dochter etc. Dat laatste is natuurlijk het belangrijkste en dat is mijn prioriteit. Ik krijg daar ook energie van als ik haar vrolijke snoetje zie in de auto, haar gekir in haar wandelwagen bij het eten geven van eendjes en vooral haar energie. Heerlijk!!

En toch voel ik me ook rot, ik ben moe .. en nee niet moe van een avond stappen, en nee niet moe van een nacht niet slapen maar moe met betrekking tot mijn NAH. En als ik daarover nadenk word ik nog moeier. Ik probeer mijn leven weer op de rails krijgen, nee, mijn leven is op de rails, maar de balans. De trein moet blijven rijden, het woordje moeten, ik hekel het woord moeten, maar wij draaien door, ons leventje draait door.

De dingen die ik zou doen deze week, heb ik al 2 dingen van geschrapt. Ik trek al de mensen niet, teveel mensen in één ruimte, teveel geroezemoes, teveel geluid. Ik heb het rustig gehouden tot nu toe. Ik laad niet echt op want na een goede nacht ben ik doodmoe. Ik kruip lekker terug met mijn dochter en dochterlief gaat lekker zingen. Ik doe mijn ogen dicht en pak haar beet in mijn armen. Wrijf haar over haar armpjes en ze wordt rustiger. We doen even onze ogen dicht. Het slaapje heb ik nodig, het extra slaapje en soms weleens 2, daaruit maak ik zelf op dat ik niet de oude ben.

Er zijn zoveel dingen die ik wil doen, maar er komt niets uit. Er zijn zoveel gedachten in mijn hoofd, maar ook pure leegte. Het is veel, ik ben gelukkig, maar even niet mijzelf. Het komt wel, geef het de tijd, ga niet te snel, want dat wil ik, dat verlang ik van mijzelf. Het is stil .. even stil in mij.

Liefs,

Sjanie

Jij & ik en ik & jij

Jeannette Rijpstra - van Raalte4 reacties

Dat is het geweest…deze week. Lina & ik en dat was genoeg. De jaarlijks terugkerend Koeiemart heb ik overgeslagen of nee hebben wij overgeslagen. Manlief was vrij maar we hebben toch een kopje snert gegeten bij moeders. Het was genoeg.

Ben je bijgekomen? Nee…helaas en ik laat het maar gebeuren. Iedere ochtend als ik wakker wordt van het gekraai van de kleine ben ik doodmoe. Gelukkig slaap ik goed maar mijn hoofd is moe, er kan niets meer bij. Hoe doe je dat Sjanie? Hoe maak je, je hoofd weer leeg?

Het is een kwestie van alles skippen, alle afspraken die stonden afzeggen want anders loop ik nog achter de feiten aan. Mijn kop moet leeg, rust in mijn hoofd en proberen geen nieuwe info te verschaffen. Alles kan ik niet realistisch zien, zie beren op de weg en dat is een teken van overbelasting.

Hoe ga je dat voorkomen? Het spookt in mijn hoofd en moet nog strenger zijn voor mezelf want ik draag niet alleen zorg voor mezelf maar ook voor onze kleine meid. Zij is afhankelijk van mij overdag. Dat is mijn grootste prioriteit. Gisteren nog zitten geinen met mijn NAH vriendinnetje want tsja wij zijn thuis moeders, de moeders die in de linkerhand een glas sherry hebben om op te drinken en in de rechterhand een bak chips om op te knagen.

Het is niet zo, het is nu zoals het is en moet ermee dealen. Tegelijkertijd ben ik dingen op papier aan het zetten om mijn dagelijkse ritme een beetje om te gooien. Voorzichtig, omdat ik op dit moment niet alles helder zie. De verzorging van onze kleine meid gaat goed, krijg hier ook energie van maar ja het kost ook energie. De rand afspraken moeten korter en ook maar 1 afspraak in het weekend. In het weekend heb ik juist tijd om op te laden want manlief is dan thuis.

Ik ben regels op papier aan het zetten om een “leukere moeder te worden & vooral te blijven!” Stapje voor stapje…..met pure bewustwording, wat absoluut niet leuk is, wat zo niet “mij” is. Maar het moet en ik wil het, tot rust komen, straks dingen oppakken met mate en het voor zijn. Hoe rete moeilijk is dit proces iedere keer, iedere keer denk ik: “ik ben er, ik heb het onder de knie” maar het blijkt dus zo te werken, iedere fase van je leven is er eentje waardoor je, je programma toch weer aan moet passen.

Aankomend weekend heb ik een reünie van de basisschool, maar ik ga het niet doen, ook al had ik heel veel zin in. Ik moet er niet aandenken, de drukte, het geroezemoes, de prikkels etc. Nee, dit weekend staat voor rust & quality time met het gezinnetje. Een uurtje of misschien wel 2 slapen overdag en ik hoop op lekker loopweer. Misschien kunnen we naar het bos, de dennengeur opsnuiven, de mooie kleuren bewonderen, saampjes, saampjes met mijn gezin. Fijn weekend allen!

Liefs,

Sjanie

De leukste ….

Jeannette Rijpstra - van Raalte1 reactie

De leukste is even logeren, de leukste is naar opa & oma, de leukste….wat mis ik je…leukste! Ik was al een paar weken moe, maar goh wie niet in Nederland. Het schijnt echt bij de tijd van het jaar te horen. De overgang van zomer naar herfst. Minder licht, dus minder vitamine D en dat doet een mens altijd goed.

Ik steef er naar om iedere dag naar buiten te gaan, dat lukt me aardig. De vitamine D zit namelijk ook achter de wolken. Het is voor mijzelf goed maar ik wil ook graag dat onze dochter een frisse neus haalt. En ze vindt buiten leuk! Ze heeft ogen te kort in haar legergroene kinderwagen, want net als haar moeder is ze rete-nieuwsgierig. 

Ik begon eindelijk een beetje bij te trekken, had wat meer energie en voelde me weer wat beter. Ineens komt mijn rug om de hoek kijken…ik heb ook chronisch pijn ten gevolge van een Cauda Syndroom. Ik heb altijd pijn, pijn in mijn benen en rug maar daar heb ik mee leren leven. Dit is al sinds 2001. Soms is het erg, waar het aanligt? Geen idee…het is er gewoon. Ik mag in mijn handjes knijpen want het is heel lang niet zo erg geweest. Kon maandag wel even janken van de pijn.

Ik kan voor Lina zorgen, maar even in een andere versnelling, óók even niet samen spelen op het kleed en tillen niet doen als het niet nodig is. Mijn ouders waren toch even de “reddende engels” want Lina heeft daar 2 nachtjes kunnen slapen. Door mijn rug lig ik niet lekker, want van slapen, komt er bar weinig. En dat raakt mijn NAH weer, weinig slaap! Gelukkig vinden mijn ouders het een feestje als ze komt logeren…en ik kan even mijn rust pakken. Gelukkig vannacht een goede ruk gemaakt, mede mogelijk gemaakt door een goede “cocktail” met pijnstillers 😉

Ik heb gisteren middag mijn fiets gepakt, stukje gefietst en lekker de fles kunnen geven bij mijn ouders. Super fijn, dat het kan, dat mijn ouders dit willen & kunnen doen. Deze mama gaat haar kleine vanmiddag lekker ophalen want ja, ik mis “de leukste” in het huis. Mis haar lach, haar pretoogjes en óók mijn medicijn, want van haar, van haar krijg ik ook energie. Positieve energie, haar blije energie … ons kadootje!

Liefs,

Sjanie 

Futloos versus energiek

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Zo … iedereen de Paashaasdagen weer doorgekomen? Het was bij ons bovenal gezellig. Ik was alleen moe, moe omdat ik een paar nachten niet goed had geslapen. Soms weet ik gewoon niet waarom dit komt, dus ik laat het. Ik laat het om iedere keer redenen te zoeken, waarom ik slecht slaap. Het is nou eenmaal zo.

Vanmorgen werd ik ineens ongesteld (4 dagen te vroeg) en hiervan slaap ik ook altijd een niet helemaal goed. Dus ja … de reden toch gevonden. Zonder er goed over na te denken. Een baaldag, vaak is dat de start van mijn menstruatie en zo … zo start mijn week. Dat laat ik niet toe en wil eruit en vooral omdat manlief nog thuis is. We zijn gaan kijken voor een nieuwe tuintafel & tuinstoelen en we hebben iets gevonden in Amersfoort.Daarna nog een rondje “Loods 5” gedaan, wat een toffe winkel is dit zeg! Schade: 4 leuke zwart, wit kommetjes gekocht.

Mijn dag is nu helemaal goed, want thuisgekomen vond ik deze reactie in mijn mailbox:

“Hoi Jeannette,

Het heeft even geduurd voordat ik er aan toe kwam op jouw blogsite te kijken, maar nu net dan toch gedaan en ook je verhaal gelezen die we meegekregen hebben toen je bij ons kwam. Ik zat ook bij de groep waar je geweest bent en waar je in deze blog over schrijft. Wat ik vooral mooi vond aan je, was je positieve uitstraling, maar ook dat je reeël was over waar je doorheen gaat als je NAH hebt. Je maakte het niet mooier dan het is, dit gaf een gevoel van herkenning, maar door je positieve instelling geeft het ook hoop dat ik er (ook) wel uit zal komen.

Ik ben nog steeds aan het worstelen (en ja, regelmatig ook nog aan het vechten 🙂 ) met wat wel/niet kan en hoe ik mijn energie beter verdeel, wat de signalen zijn, dat ik mij niet aan moet stellen enz. Je hebt zeker goede aanknopingspunten gegeven, dankjewel daarvoor.

Volgende week ga ik weer beginnen met een paar uur werken. Ik heb het geluk dat het een echte re-integratie functie is, dus er zit geen druk op, ik kan het doen zoals ik het aankan. Grote uitdaging om mijn grenzen te voelen en nog belangrijker mij daaraan te houden :-). Jouw woorden dat je ook voor je NAH al makkelijk over je grenzen kon gaan herken ik ook heel erg. Ik denk namelijk dat mijn hersenschudding voor mij een sein is geweest, in de zin van, “je hoort andere signalen niet, dus dan maar wat harder roepen”. En …. pfff ….. het weten wil nog niet zeggen dat je het ook anders kan doen, maar ik weet dat dat nog wel gaat komen :-).

Nogmaals dankjewel voor je verhaal en dat ik hier ook nog beetje mijn verhaal heb mogen/kunnen doen :-).

Groetjes, Colinda (ik zat schuin tegenover je)

Zij is één van de personen waar ik voor had gesproken vorige week. Zie mijn blog van maandag. Hiervoor doe ik het, genoegdoening en voldoening … daar kan geen betaald werk tegen op bij mij. Colinda, bedankt voor je leuke en waardevolle reactie en bedankt dat ik deze mocht delen op mijn blog. Ik wil je veel succes wensen met je re-integratie.

Mooi dat mijn dag niet zo hoopvol & ook futloos begon en dat ik ‘m “energiek” mag eindigen. Lichamelijk moe, maar voldaan in mijn koppie begin ik mijn avond. En weet je wat? Mijn eten had ik vanmorgen al klaar gemaakt dus is een kwestie van opwarmen. Heerlijk! Wat eten we? We eten curry met heel veel groenten .. en voor manlief een stukje kipfilet erbij.

Liefs,
Sjanie