Ach als je onze dochter kent, weet je dat ze een vrolijk en lief meisje is. Dat is ze nog steeds, maar er zijn momenten dat ik haar even niet herken. Ondeugend? Ja! En ja dat vind ik leuk, een beetje uitproberen, dingen doen waarvan ze weet dat het niet mag. Mijn vraag is dan: “mag dat Lina?” En dan zegt ze steevast: “nee!” Maar dingen zeggen en het toch gewoon doen. Ik schrijf en zit gniffelend in mezelf te bedenken naar hoe ik zelf was. Alhoewel ik natuurlijk niet meer zo vroeg terug kan kijken, maar ik was lief en vrolijk, maar daarnaast óók echt een deugniet. Ik zag geen gevaar…..

Daarnaast hebben wij een geweldige schone slaper op de wereld gezet. Ze slaapt soms uit tot 0930 uur. Ik snap dat dit voor de meeste moeders jaloersmakend is, maar troost je: “de nachtbraker is gearriveerd!” En dan maar hopen ….. dat het werkelijk een fase is.

Voor ieder nieuwbakken moeder is het lastig en ja ik kan er nu over meepraten, dat het echt pittig is. In de ochtend om 0530 uur met je slaapdronken kop voor de tv zitten en Nijntje kijken…is niet grappig. Iedere fase is herkennen, meebuigen en zorgen dat jezelf in het gareel blijft. Daarnaast kan ze gillen en krijsen, echt een meisje, die haar zin niet krijgt.  Herken je dat? Het zal er bij horen, de driftbuien en het vroege wakker zijn, moeders met wallen tot haar knieën. Thank god dat we hiervoor wallen wegwerker hebben 😉

Hoe ga je daarmee om als je hersenletsel (NAH) hebt? Het is echt soms op je tanden bijten, positief blijven en niet uit je slof schieten. Dat laatste deed ik afgelopen week en ik zei: “verdorie, nu is het afgelopen.” Waarop ik een klein, zacht stemmetje hoorde: “dorie, dorie.” Dat was de kleine meid en toen dacht ik, even oppassen, adem in en adem uit want dit gaat weer over en zorgen dat ik ergens mijn rust kan vinden overdag. Dat vind ik lastig, want ik merk dat ik toch soms weer ga op de automatische piloot.

Ik vind het soms retelastig om met veranderingen om te gaan. Tadaaa, we zetten een gezond kind (gelukkig) op de wereld en zie hier: “de GROOTSTE uitdaging van leven.” De grootste beproeving, het tarten van het lot wat “overprikkeling” heet en naast je kind leren kennen, óók weer jezelf leren kennen. Hoe dan? De boel, de boel laten is nog steeds een dingetje, want je veranderd niet zomaar het aard van het beestje. De dagen dat Lina niet in haar hummetje is, zijn we vaak samen, want dat is genoeg, voor mij en ik vermoed ook voor haar. Ze krijgt dan de volle aandacht, kusjes, knuffeltjes en ze kan even gillen & schreeuwen, zonder dat ik me opgelaten voel in gezelschap.

Hoe pak je dan je rust? Ik leer iedere dag wel iets en dat is goed. Maar hoe pak je de mentale rust als dat kleine meisje om je heen dartelt? Dat zij tegenwoordig zegt: “Lina weglopen” en gewoon in een fase zit waarin ze niet luistert. Nou niet altijd, maar wel heel vaak. Is dit nu al het uitproberen?  Ik vind het pittig, het schakelen en óók de ogen in mijn achterhoofd maken overuren. Haar kleine armpjes om mij heen en haar natte mond tegen de mijne aan en zegt: “mwaaah.” Een kus, een kus van je kind, maakt heel veel goed. Ik hou ontzettend veel van haar.

Ik kijk naar haar en zie zoveel van mezelf in haar terug. Een kind is je spiegelbeeld zeggen ze weleens en nu snap ik het. Zij ziet geen gevaar, ze zit boven op de glijbaan en gaat ineens staan. Deze mama krijgt het dan even aan haar hart en handelt meteen door haar op te vangen. Moederinstinct vermoed ik 😉

Ons kleine meisje, onze kletskous (tja dat heeft niet van een vreemde) en onze ondeugd. Het is een fase en in iedere fase probeer ik zo goed als ik kan mee te buigen, haar te begrijpen en met haar mee te denken. Daarnaast zeg ik ook weleens dat mama even moe is en dan maakt ze snurkgeluiden en legt ze haar hoofd op de tafel. Onze schat, mijn grootste uitdaging op dit moment, hoe blijf ik in mijn “groene zone” en hoe zorg ik dat ik een leuke moeder ben en blijf?

Het antwoord is: “goed voor mezelf zorgen.” In september gaat ze 1 dag naar het kinderdagverblijf, dat vind ik een hele stap, want ik ben toch thuis. Daarnaast kan ik heel snel denken “ik ben niet voor niets thuis.” Ik ben erg benieuwd hoe ik dit ga vinden en over Lina? Over Lina maak ik me geen zorgen, ze vindt het super leuk om met andere kindjes te spelen. Ik ga de laatste tijd veel naar de speeltuin en loopt ze meteen op kindjes af. Win, win situatie toch? Ik ga het ervaren, mijn kleine, lieve, ondeugende dreumes, wat wordt je groot. En deze mama? Ik geniet, fulltime … óók van mijn kind.

Liefs,

Jeannette