Zo trots als een pauw…of een aap met zeven lullen. Whatever, ik ben gewoon trots waar ik sta, waar we staan. De bewuste keuzes die ik maak komen die ten goede komen aan het gezin. Thuis is waar het allemaal omdraait.
De keuzes die ik maak of die ik moet maken, werpen zijn vruchten af. Het gaat beter, ondanks dat ik er soms rukmomenten tussen heb zitten.
Ik ben niet mijn NAH, ik ben Jeannette en ik ga steeds meer achter mijn keuzes staan. Ik vind het soms echt lastig, maar ik ben wie ik ben en ik kan er zelf niets aan veranderen. Alleen mijn eigen gedrag, daar heb ik invloed op. Dus ik deal ermee, ik deal met degene die ik ben. En dat is goed genoeg.
Vanmorgen gaat manlief met de kleine op pad, paaseieren zoeken, gezamenlijk met beide opa’s & oma’s. Ik blijf thuis, bewust, want er komen vanavond goede vrienden eten. Dus het is óf dit óf dat. Steekt het? Ja, soms wel. Doet het je, je verdriet? Ja, soms wel. Maakt het je boos? Ja, soms wel.
Ik draai het om, want ik zorg op deze manier goed voor mezelf en uiteindelijk voor mijn gezin. Nadat manlief en dochterlief de deur uit zijn, pak ik een bak koffie en en mijn laptop erbij. Even mijn tijd, even mijn genietmomentje, samen met mijn bakkie leut, deze prachtige foto en het schrijven.
Ik geniet en mijn verdrietige gevoel? Die mag er zijn….maar ik doe er lekker niets mee. Lekker puh!
Zaterdagmiddag, kind ligt in dromenland en mijn laptop ligt op m’n knieën. Het liedje “all I want for Chrismas” galmt door de speakers. Uit! De radio gaat uit en ik proef even de stilte. Sowieso mensen, het is eind oktober .. come on met je fucking kerstliedjes. Eerst maar deze maand goed en bewust kunnen afsluiten.
Hersenletsel (NAH) en grenzen. Iedereen heeft toch grenzen? Als iemand of iets over je grens gaat, kan je het benoemen, het zeggen. Of als je weet van jezelf “tot hier en niet verder” zou dat ergens genoeg moeten zijn. Je kunt je eigen grens bepalen. Ken je het woord grenzeloos? Grenzeloos betekent voor mij: “iemand die zijn grenzen niet voelt.”
Grenzeloos .. grenzeloos dat ben ik. Het staat met stip op nummer 1 bij mijn karakter eigenschappen. Grenzeloos met dikgedrukte en grote letters, want grenzen stellen, grenzen voelen, is waar het eigenlijk al mijn hele leven omdraait. Ik leer er steeds weer een beetje beter mee om te gaan, voelen wat goed voor me is, maar ja, als het in het aard van het beestje zit, krijg je dat er gewoonweg niet uit. Zo is iemand en zó .. zo ben ik.
Hersenletsel (NAH) en grenzeloos, dat is net zoiets als het engeltje en het duiveltje. Kan je het je inbeelden? Het engeltje op je rechterschouder en het duiveltje op je linkerschouder? Het engeltje probeert je te beschermen, probeert je een juiste keuze te laten maken en het duiveltje negeert dat gevoel totaal en ja daarbij heb ik hersenletsel (NAH). De eeuwige tweestrijd en ja, ja daar komt ie weer … de tweestrijd van willen & kunnen.
Vroeger werd er weleens geweest “kan niet” ligt op het kerkhof en “wil niet” ligt ernaast. Als ik ‘m letterlijk oppakt, want taal letterlijk nemen, hoort ook bij de gevolgen van mijn hersenletsel. Er is geen enkele vezel in mijn lijf die denkt: “je kan het niet.” Kan ik niet rechtsom? Dan maar linksom! En ja, het lukt…en oh ja soms niet, maar ik ga uit van het positieve. Het lukt! Maar ja … tegen welke prijs? Wat kost het mij om iets te willen doen of iets te kunnen, wat ik eigenlijk helemaal niet meer kan?
Een paar voorbeelden van vroeger. Vroeger, als kind zijnde, liep ik door op gebroken enkels die dan uiteindelijk op meerdere plaatsen gebroken waren. Of een keer met een spijker in mijn voet, gewoon verroest onder in mijn voet….ik liep door. Later als jongvolwassene problemen gehad met mijn rug, ik ben een doorzetter en ik voelde het pas en goed ook, toen het zich ontpopte tot een hernia. Ik heb er 4 gehad. Geloof me, zenuwpijn vind ik de ergste pijn die ik gehad heb.
En nu .. ik ben in ieder geval voorzichter geworden, niet meer zo’n rouwdouwer als vroeger, maar toch .. het grenzeloos zijn hangt boven mijn hoofd. Een bordje met een vette, rode pijl, zo van: “hier is het, hier is ze .. het toppunt van grenzeloos.” Ik leer en ga nog vaak op mijn bek. Langzaamaan besef ik me beter, er moet iets veranderen. Ik kan niet meer zomaar uitvallen. Ik heb een dochter en daar wil ik voor zorgen. Ik moet proberen niet meer in een positie te komen van de gedwongen stilstand.
Als ik er echt bij stil stond of werd gedwongen werd tot stilstand, toen voelde ik, toen voelde ik hoeveel pijn ik had. Keuzes maken, keuzes maken die soms echt niet leuk zijn, maar waar ik uiteindelijk wel de vruchten van kan plukken .. ik zeg ik, maar vooral mijn gezin. Een mooi voorbeeld. Er was 2 dagen feest in de stad, Koeiemart heet het. En nee, ik schrijf het niet verkeerd, het is Woerdens dialect. Dinsdagavond alle kroegen open, het plein vol met muziek en woensdagochtend arriveren de koeien, is er markt en kermis.
Ik wil, ik wil er graag heen, maar niet ten koste van alles. Ik wil mijn dochtertje kennis laten maken met de Woerdense Koeiemart. Hoe dan? In alle drukte, licht, geluid, kortom heel veel prikkels. Dinsdag rond avond eten 3 kwartier naar de kermis gegaan, ik met het kind in een vliegtuigje gezeten, touwtje getrokken en geprobeerd een beer te grijpen voor haar.
Manlief ging in de avond lekker naar het plein en ik .. ik zou er dolgraag bij willen zijn, maar ik heb mijn zinnen gezet op morgen, mijn missie, op morgenochtend. Woensdagochtend, loop ik met mijn moeder en Lina door een grote tent met koeien heen. Jemig, wat zijn ze groot, maar ook super mooi. Lina vond het een beetje eng en wilde met gepaste afstand kijken. Kind keek haar ogen uit. Van 0900 tot 1030 uur geweest, klein rondje markt en kopje koffie en weer op naar huis van mijn ouders. Ik kwam daar thuis en ik voelde. Even stilstaan, ik was moe.
Donderdagochtend, ik evalueer de dag, het was genoeg en ik geef mezelf een schouderklopje omdat ik het zo verdeeld had. Na de markt, wat gegeten en lekker naar bed gegaan. Ik wist dat we die avond snert (erwtensoep) zouden eten, traditie, mijn moeder maakt deze zelf. Het was heerlijk, het was een dag met een goud randje, mijn verdeling van de dagen, maakte dat ik er bij kon zijn. Heel bewust, keuzes gemaakt en daarnaast óók keuzes moeten maken van tevoren.
Grenzeloos, grenzen leren kennen en juist grenzen voelen. Donderochtend, mijn pastasaus staat te pruttelen op het vuur. Kindlief naar het kinderdagverblijf, manlief naar zijn werk en ik geniet .. ik geniet nog even na van mijn fijne dagen. Ook al is het soms niet, zoals ik het graag zou willen. En vandaag? Ik voel mijn lijf en fluistert naar me: “pak je rust vandaag.” Ik ga luisteren, luisteren naar mijn lijf, want ik heb het nodig, mijn hoofd heeft het nodig om weer in balans te komen na deze dagen. Balans, incasseren en nagenieten … daar staat deze donderdag voor.
Manlief … vragen jullie je wel eens af, waarom manlief? Sowieso wil ik hem niet bij naam noemen, eigenlijk nooit gevraagd, maar is niet netjes. Het is mijn blog! Manlief? Omdat het een man is, tevens mijn man en vooral lief is voor me. Je laat me, je laat mij in mijn waarde en dat waardeer ik heel erg.
Mensen zien mij niet, als ik een paar nachten niet goed heb geslapen, mensen zien mij niet na een paar afspraken achter elkaar. Mensen zien mij niet als het een keertje laat wordt of als ik spanningen heb. Ik hakkel, kom niet meer uit mijn woorden als ik moe ben. Ik steek er zelf vaak de draak mee, nu, nu kan ik het. Vroeger vond ik het moeilijk en schaamde ik mij ervoor. Ik zeg soms hij i.p.v. zij of ik draai mijn woorden om. Lichtelijke afasie noemen ze dat en ik zeg vaak gekscherend: “ik kan er niets aan doen, er is iets kapot in mijn hoofd.” Uiteindelijk lachen mensen, lachen ze mee met mij, want soms is het beter om zelfspot te hebben dan om in een hoekje weg te gaan zitten kwijnen.
Tsja manlief .. eerlijk is eerlijk … soms is het niet makkelijk met mij, soms barst ik uit, uit het niets. Dit gebeurt gelukkig veel minder als vroeger, maar het gebeurd soms nog wel. Een leven met iemand die NAH heeft, is soms niet makkelijk. Je kijkt er naar, je kijkt er naar aan de zijlijn. Je ziet als ik te ver ga en gelukkig kunnen we daar nu over praten en kan je me soms corrigeren. Ik zeg soms .. en daar bedoel ik mee dat ik het soms ook niet pik en wil ik doorgaan.
Gelukkig zijn er veel meer goede momenten als minder goede momenten. De minder goede momenten neem jij mij zoals ik ben, neem jij mij en ik besef dat het soms niet makkelijk is. Aan de andere kant, besef ik dat zelf dondersgoed en vind ik het zelf soms ook niet makkelijk. Ik wil goed doen, ik wil je liefhebben, ik wil je waarderen en soms .. ja soms komt dat er niet allemaal uit.
Vandaag, 7 jaar geleden, hebben wij onze eerste kus uitgewisseld. Op een feest in Amsterdam en dat was voor ons de datum dat het “aan” was. Gisteren zei ik tegen dat ik helemaal vergeten was om iets te kopen, meestal doe ik wel iets van een kaart. Ik zal maar de schuld geven aan mijn “zwangerschap dementie” want deze schijnt nog 9 maanden door te lopen. En toen zei jij: “ik heb ook niets, maar ja dat weet je van me .. hier ligt ze, dat is mijn kadootje, ons kadootje aan elkaar!” Ons kroontje op onze relatie, onze lieve kleine meid. Een mini Queen en zo zal Koninginnedag nog heel lang voor ons blijven bestaan.
Lieve schat, lieve manlief, deze is voor jou .. deze blog! Ik waardeer je enorm, ik waardeer je als mijn partner, mijn maatje en nu de vader van onze dochter. Dat laatste, dat doe je zo leuk, ben super trots op dat je naast me staat. Dat wij samen, samen een goed team zijn en dat zijn we. Jij mij soms remmen en ik jou soms even stimuleren om iets op te pakken. Ken je dat? Ying yang .. dat zijn wij en dat was eigenlijk al vanaf het begin. Het is allemaal niet vanzelfsprekend, daarom deze waardering aan jou!! Ik hou van je, heel veel!
Het is grijs buiten maar van binnen voel ik me weer een beetje “groen!” Groen???? Denk jij hardop?? Ik zit weer een in de groene zone …. maarre watte?? Groen? De zones die wij hebben besproken n.a.v. mijn hersenletsel. Ik denk dat mensen die NAH hebben, dit kunnen beamen en alleen maar “ja” zitten te knikken achter hun beeldscherm. Ik zal het zo goed als mogelijk proberen uit te leggen.
We hebben de groene, oranje en rode zone. De afgelopen 3 weken heb ik in het begin vooral in de “rode zone” geleefd en dat is niet goed. Wat betekent de rode zone voor mij? Dat ik dus zwaar overprikkeld ben, waardoor hou ik een beetje in het midden. Ik heb me erg goed gevoeld, waardoor ik dacht dat ik bepaalde dingen wel aankon, maar daarnaast ben ik zwanger dus mijn hormoontjes gieren ook door mijn lijf en is totaal nieuw voor me.
Wat ik al eerder heb geschreven is dat ik dan weer terug ga naar de basis, de basis is alleen, alleen in de stilte, soms ook echt vol eenzaamheid, verdriet en boosheid. Het struint zo erg tegenover mijn karakter. Wat ik hierdoor bereikt heb, is langzaamaan weer naar de oranje zone te kruipen en dat is gelukt en hier vandaan naar de groene zone. Als ik in de oranje zone zit, betekent dat ik bijv. hakkel over mijn woorden, dat ik dingen niet goed opschrijf, dat ik verkeerde woorden zeg, dat de geluiden om mij heen harder binnenkomen, slecht slapen, druk bij mijzelf leggen etc. Is dat ik merk en geloof me dat gaat echt al heel lang goed, moet ik mezelf even terugtrekken.
Het terugtrekken werkt als volgt bij mij: wandelen, zwemmen, fietsen = hoofd leegmaken waardoor ik verder kan. Dat werkt goed maar nu had ik één ding even over het hoofd gezien, waar ik nog niet mee te maken had gehad en dat was het zwanger zijn. De hormonen zijn hierdoor ook met mij aan de haal gegaan, maar goed ik zit weer in de groene zone en dat voelt fijn, dat voelt prettig en ik voel me weer mezelf.
Maarre … wat betekent de groene zone voor mij? De groene zone betekent dat als er iets “onvoorziens” gebeurt dat daar ruimte voor is, dat ik niet in paniek raak in mijzelf, dat ik niet overstuur raak en ik ben er heilig van overtuigd dat de volgende fase van onze zwangerschap / bevalling / baby krijgen dat hier vast wat onvoorziene dingen gaan gebeuren. Ik ben er nu gerust op, ik ben nu gerust dat ik het kan hebben, wel met de dingen die manlief, de gynaecoloog en ik hebben besproken. Rust pakken, weinig kraamvisite, geen avondbezoekjes en gewoon puur aan elkaar wennen. Dat is ruim voldoende en zolang ik niet over mijn theewater gaat … help ik manlief óók en ben ik een plezierige moeder straks voor onze kleine meid. Ik zie alleen maar “win-win” situaties voor me.
Vandaag heb ik een date, een date met manlief!! We gaan samen lekker lunchen, gewoon omdat het kan, lekker met zijn tweetjes, onszelf laten verwennen. Sinds gisteren is het kamertje helemaal gereed, de bedjes (ja ze heeft een wieg & ledikant) opgemaakt. De komende weken blijf ik lekker in mijn cocon, om nog meer op te laden, buiten alle ziekenhuisafspraken om, plan ik niets, ik zit er best. Geniet van jullie zondag en maak er iets leuks van met elkaar!
We staan er, allemaal…alhoewel in Sidney is de jaarwisseling al voorbij. Maar jij en ik, hier in Nederland, staan op de rand van 2016.
2016 kan voor ons de boeken in, manlief had snel weer een nieuwe baan gevonden en we verwachten een kleine meid in 2017. Ik besef dat niet voor iedereen 2016 een topjaar is geweest, mensen zijn ziek geworden, dierbaren zijn overleden, ouders gescheiden door een ziekte van een partner, vrienden liggen in scheiding en wij kunnen zeggen dat we het jaar 2016 mooi in onze zak kunnen steken.
Wat zijn we dankbaar, wat ben ik dankbaar dat we 2016 goed kunnen afsluiten. Ik ben klaar voor 2017, 2017 wat gaat zorgen voor veranderingen in onze gezinssituatie. Ik heb er zin in, ook al vind ik het soms rete spannend en vliegt het me aan.
Niet negatief, absoluut niet….ben toch een controle freak en geen idee wat ik moet gaan verwachten.We krijgen goede begeleiding van de gynaecoloog maar ook heel fijne gesprekken met mensen die dichtbij ons staan, mensen die nu al hun hulp hebben aangeboden, mensen die met ons de situatie doornemen. Dan zijn we rijk toch?
Ik voel me rijk….ik voel me rijk omdat eigenlijk heel veel mensen begrijpen, wat hersenletsel met me doet, wat voor consequenties het heeft voor ons, maar dat we met onze plannen, binnen de lijntjes kunnen blijven. Zodat ik tussen de grenzen blijft en er niet overheen ga, heb veel zelf in de hand maar ook dingen niet.
Voor het eerst met Kerst heb niets hoeven te doen, ik heb genoten, gewoon omdat ik het ook mezelf gun. Geloof me, ik vond het lastig, maar heb het losgelaten. Weer een stap, weer een stap om mensen wat voor mij te laten doen. En weet je? Ik vond het stiekem heerlijk!
Lieve lezertjes, zorg goed voor jezelf in 2017, geloof mij, dan ben jij een leuke persoon voor je omgeving. Wees lief voor elkaar en wees blij dat “iemand” er nog is, want dat is niet vanzelfsprekend. Besef dat je gezond bent, help elkaar als het nodig is en heb elkaar lief! Maak er een mooie laatste avond van in 2016, kan met een lach & traan en hoop dat iedereen een goed, gezond 2017 zal krijgen met iedereen die je dierbaar is! Proost!
Liefs,
Sjanie
Mijn hersenspinsels 