Tag: Moeder met hersenletsel

Het is goed zoals het is

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Ons dochtertje is 2,5 jaar met een lengte van 99 cm lijkt het alsof ze 4 jaar is. Ze is wijs, grappig maar ook nog zo klein. De afgelopen maanden presteerde ze het om iedere avond een paar keer uit bed te komen. Met de “gebruikelijke” smoesjes zoals: “een heel klein slokje drinken” of “nog één knuffel” of “even kriebelen mama?”

Wat doe jij dan als nieuwbakken ouder? Je trapt erin, zij vraagt, wij draaien. Een week of 2 geleden hadden we afgesproken om haar terug in bed te leggen en haar vraagstelling compleet de negeren. Alleen de woorden: “lekker slapen schat” of “welterusten mop.” De aanhouder wint, want woensdag bleef ze voor het eerst in bed! Jihoe, hebben we toch mooi geflikt manlief. Het duurde soms een uur of anderhalf dat ze uiteindelijk sliep. Het zijn fases, ja ja … volgens mij gaat ieder mens door fases. Niet alleen een kind 😉

Wat wordt ze leuk, ze heeft meer aandacht voor een activiteit i.p.v. na 5 minuten zeggen: “iets anders doen.” Terwijl ik net alle kwasten, papier en verf op de tafel had uitgestald. Ik kreeg van de week nog een complimentje van een vriendin dat Lina zo’n vrolijk en blij kind is. Dat doet mijn moederhart groeien.

Gisteren was ik met haar aan het fietsen en we reden langs een schoolplein met kinderen. En Lina zegt: “kindjes mama, kindjes.” Ik zeg tegen haar “nog 1,5 jaar schat, dan mag je ook naar school.” Ik verzink in gedachten op de fiets en bedenk dat de afgelopen 2,5 jaar zo retesnel is gegaan dus voor je het weet staat de kleuterklas voor de deur. Woensdag en vrijdag, die zijn van ons, saampjes. We gaan fietsen, knutselen, lachen, dansen, soms doen we ergens een bakkie. Ik geniet steeds meer en meer van haar. Het wordt leuker!

Mijn kleine, grote en vooral lange meid. Wat ben ik dankbaar dat ik jouw moeder mag zijn. Je maakt mijn dag, tovert een lach op mijn gezicht als ik het even niet zie en je zegt met je ondeugende blik: “mama vergeten” en lacht hier hard bij. Ik vergeet nog weleens wat dus dan lachen we er maar samen om.

Zij ligt naast me, ze is niet fit. Ik heb last van de weerovergang. Mijn zenuwpijn heeft helaas de afgelopen dagen de overhand. Het geeft niets, we doen gewoon lekker weinig. We kijken een filmpje, ze hangt lekker tegen me aan, manlief regelt het vandaag, we doen onze oogjes dicht en we zijn extra lief voor elkaar. Deze dagen, de reden is niet leuk, maar ik koester ze. Even goed zorgen voor elkaar, het kritische stemmetje in me negeer ik .. het is goed, het is goed zoals het nu is.

Happy hersenletsel

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

De trein rijdt razendvlug, langs weilanden, gebouwen, huizen, koeien .. in een sneltreinvaart rijdt hij langs. Oeps zomaar weer, zomaar weer één jaar voorbij. Vandaag de dag waarbij ik de 42 aantik én 12 jaar hersenletsel heb.

De dagen ervoor ben ik onrustig, rusteloos, mijn hele lijf staat aan, de “klaar voor de start” houding zeg maar en het schot is gelost, gelost voor een nieuw jaar. Een nieuw levensjaar én een nieuw jaar met NAH.

Wat zal je brengen? Ga je het me lastig maken? Of juist wat simpeler? Krijg ik meer rust in mijn donder? Of blijf ik tobben met mijn soms grensoverschrijdende gejaagdheid? Wie zal het zeggen … de grote vraag is: “hoe ga je ermee om?”

Het lukt me steeds vaker om mijn onrust te laten zijn wat het is door juist te zitten, een serie te kijken of lekker schrijven. Ik ben vooral bezig wat wél werkt en me niet meer zo bezig houden met wat niet werkt. Het heeft trouwens nooit gewerkt, want ik moest er zoveel voor doen, dat mijn hersenpan de pan uit flipte. En stond het stoplicht weer op rood voor een lange tijd.

12 jaar geleden schreef ik in mijn dagboek: “help het gaat niet goed.” De zin stond scheef in mijn dagboek en daarna nog wat letters waar niets van te maken was. En toen? Een groot herseninfarct! En nu? Ik schrijf, ik schrijf soms met fouten, maar hé het is leesbaar. Afgelopen jaar is in een sneltreinvaart voorbij gegaan. Ik heb genoten van momenten, maar ik heb mijn hersenletsel soms intens gehaat.

Haat en liefde, ligt dichtbij elkaar. Laten we vandaag de liefde vieren, mijn start van mijn 42ste levensjaar en dat ik er nog ben, al 12 jaar. En tot mijn grote vreugde, al bijna 2,5 jaar met ons wondertje. Ik kijk naar haar heerlijke bekkie en wat vooral pret uitstraalt. We gaan vandaag net iets meer intens leven, samen … en samen vieren we ons leven ❤️

Mens, doe een rustig

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Dat krijg ik te horen van mijn therapeut: “mens, doe eens rustig.” Ik heb het door, omdat ik stil word gezet, ik voel mijn tranen achter mijn ogen prikken en denk: “poeh dit was me weer een pittige week.” Juist …. juist omdat onze dochter weer ziek is geweest.

Ik heb de dagen wél kunnen laten, mezelf het simpeler kunnen maken, met haar naar buiten waar het kon, frisse lucht, kop leeg laten waaien en de boel, de boel te laten. Dus me erin kunnen berusten, afspraken afgezegd en er zijn, er zijn voor mijn dochter.

Nu, aan het einde van de week, merk ik dat ik paniek ga schieten. Er zijn natuurlijk dingen blijven liggen dus als een kip zonder kop loop ik door het huis. Wat heb ik uiteindelijk gedaan? Veel, teveel en doordat het overzicht volledig kwijt is, doe ik het niet op een tactische manier.

Ho, stop … ik grinnik in mezelf en spreek mezelf toe: “mens, doe een rustig, je was net zo lekker bezig.” Ik maak een grote kop koffie, een verwenbakkie met geschuimde melk erin. Ik ga zitten, ik schrijf en deel.

Ik lees het gedicht van Rumi nog eens rustig na. Het onrustige, het paniekerige gevoel, dat is er, maar moet ik er wat mee doen? Nee, zeg ik volmondig hardop. Er is nog een boel te leren, ik ben bewust, maar om het echt toe te passen lukt me soms. En dat soms …. is al beter als nooit

Ik wil het gedicht met jullie delen. Herken je, jezelf daarin? Ik ben benieuwd. Ik wens je een fijn weekend toe.

De herberg

Dit mens-zijn is een soort herberg elke ochtend weer een nieuw bezoek. Een vreugde, een depressie, een benauwdheid, een flits van inzicht komt als een onverwachte gast.

Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij! Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied, misschien komt hij de boel ontruimen voor extase…De donkere gedachte, de schaamte, het venijn, ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt. De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd om jou als raadgever te dienen.

De pauw en de aap

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Zo trots als een pauw…of een aap met zeven lullen. Whatever, ik ben gewoon trots waar ik sta, waar we staan. De bewuste keuzes die ik maak komen die ten goede komen aan het gezin. Thuis is waar het allemaal omdraait.

De keuzes die ik maak of die ik moet maken, werpen zijn vruchten af. Het gaat beter, ondanks dat ik er soms rukmomenten tussen heb zitten.

Ik ben niet mijn NAH, ik ben Jeannette en ik ga steeds meer achter mijn keuzes staan. Ik vind het soms echt lastig, maar ik ben wie ik ben en ik kan er zelf niets aan veranderen. Alleen mijn eigen gedrag, daar heb ik invloed op. Dus ik deal ermee, ik deal met degene die ik ben. En dat is goed genoeg.

Vanmorgen gaat manlief met de kleine op pad, paaseieren zoeken, gezamenlijk met beide opa’s & oma’s. Ik blijf thuis, bewust, want er komen vanavond goede vrienden eten. Dus het is óf dit óf dat. Steekt het? Ja, soms wel. Doet het je, je verdriet? Ja, soms wel. Maakt het je boos? Ja, soms wel.

Ik draai het om, want ik zorg op deze manier goed voor mezelf en uiteindelijk voor mijn gezin. Nadat manlief en dochterlief de deur uit zijn, pak ik een bak koffie en en mijn laptop erbij. Even mijn tijd, even mijn genietmomentje, samen met mijn bakkie leut, deze prachtige foto en het schrijven.

Ik geniet en mijn verdrietige gevoel? Die mag er zijn….maar ik doe er lekker niets mee. Lekker puh!

Ben jij soms óók zo trots als een pauw?

Blij ei

Jeannette Rijpstra - van Raalte2 reacties

Blij ei is de titel van deze blog, eigenlijk moet het zijn “blije eieren!” Manlief, onze kleine muppet en ik … zei de gek. Zondag, gewoon zondag, niets bijzonders maar het maakt het wel bijzonder. Onze kleine meid is inmiddels bijna 2 weken geleden geopereerd.

Het was pittig, óók door wat gezondheidsproblemen met mijzelf. Het was hectisch, met weinig slaap, vooral in de nacht en onze wallen waren tot onze ballen en manlief zei: “ik zie eruit als 100.” Dus dan weet je de staat. 😉 Vandaag, juist vandaag, op een zonnige zondag, zijn we er weer. Althans dat denk ik.

Door een aardige nacht en gisterenmiddag 2,5 uur te hebben geslapen, slaat mijn enthousiasme weer aan. Dat is leuk, dat is lekker en vooral fijn. Het is maar één nacht, dus ik pak juist wel even mijn rust met mijn meditatie moment. Ik merk dat ik vol plannen zit, even eten bij die, even daar langs gaan, even dat op gaan ruimen/uitzoeken ….. ho stop, op de rem.

Even flink afremmen en mijn fladderende, enthousiaste karakter, het grenzeloos zijn, even remmen. Juist nu! Het is nu, dus ik geniet van vandaag, van mijn eigenwijze, vrolijke meisje en plan zo weinig mogelijk. Morgen of overmorgen kan het gerust weer anders zijn. Belangrijk is, de basis, goed te functioneren in mijn basis en daar neem (moet) ik de tijd voor.

Herken jij dat? Bij één goede dag dat je weer vol plannen zit of werkt het voor jou anders?

Spreuk: https://www.omdenken.nl

Mijn kind – gedicht

Jeannette Rijpstra - van RaalteEen reactie plaatsen

Kom eens,
Lief kind.
Kijk eens naar mij,
Zoet kind.
“Mama is moe”
Wat begrijp jij dat al goed.
Lief meisje,
Wees kind,
En blijf spelen.
Ik probeer je te geven,
Met liefde,
Er moet een beetje bij mij,
Anders val ik om.
En voor jou lieverd,
Wil ik blijven staan.
Jij bent mijn kracht,
Als ik er naar verlang.
Jij maakt mij lachen,
Met een flauwe grap.
“Mama doet het,”
Is je favoriet.
Ja lief kind, mama doet het
En ik hoop nog heel lang,
Mijn kind.



Supersonisch chronisch

Jeannette Rijpstra - van Raalte3 reacties

Ai, ai, ai … de pittige maanden gaan me niet in de koude kleren zitten. Iedere keer als onze mop ziek (geweest), lever ik wat energie in en ik kan het gewoonweg niet bijtanken. Dan gaat ze, mijn lichaam, mijn lijf die gaat tegensputteren.

Hoe dan? Ik weet het gewoon, ik kan er de klok op gelijk zetten. Als de energie op is of noem het bankroet of noem het opgebrand. De zenuwpijn giert dan door mijn rug en mijn benen spelen op. Ik heb al 3x een keelontsteking gehad en vorige week met een emmer op het toilet gezeten.

Hoe the fuck kan je bijkomen? Mensen met hersenletsel moeten ook weer langer bijkomen van “ziek” zijn. Hello cirkel, daag uitgang! Ik zoek ‘m, de uitgang. Alle hoop ligt in de handen van de kno arts. Hij gaat Lina opereren aan neus & keelamandelen verwijderen en buisjes plaatsen. Het arme meisje, maar ik hoop dat het veel gaat oplossen.

Afgelopen dagen waren pittig. Zondag de verjaardag van dochterlief gevierd en dat heeft me genekt. Met de weinige energie die ik heb, heb ik toch weer veel energie gegeven, dan ga je scheef. Mijn lijf zegt dan: “ho madammeke!” Ik heb een keelontsteking en hoge koorts gehad.

Vandaag, gelukkig, ik voel me iets beter. Onze dochter wordt liefdevol verzorgd door mijn ouders. Ook zij kreeg koorts en dan wil je als moeder, bij haar zijn, haar vertroetelen en haar warme lijfje tegen je aanvoelen. Dat zijn mijn gedachten en heel even om de hoek kwam mijn schuldgevoel kijken. Deze heb ik weg kunnen wuiven. Daag schuldgevoel, ik kan hier niets aan doen. Daarnaast ben ik super dankbaar dat het zo is, zoals het is.

Door deze situatie, de verjaardag kunnen vieren, het ziek zijn, de liefdevolle opvang kon ik wel slapen overdag, waardoor ik wat op ben geknapt. Had ik de verjaardag niet moeten vieren? Als het mijn eigen verjaardag was had ik volmondig ja gezegd. De verjaardag was fijn, ongedwongen, fijne mensen, we hebben hulp gehad dus nee, de verjaardag van mijn dochter zou ik zo weer vieren. Maar nu even niet …. ons appartement wordt dit weekend benoemt tot: “knuffel paradijs.”

Hebben jullie weleens iets gevierd waarbij je eigenlijk wist dat je niet goed in je energie zat? Ik ben benieuwd!

Liefs,

Jeannette

Goed genoeg

Jeannette Rijpstra - van Raalte10 reacties

Schuldgevoel en NAH hebben niet zoveel met elkaar te maken, maar deze eigenschap, het gevoel van “mezelf schuldig voelen, maakt het soms niet makkelijk. Ik ben gewoon “dedicated” en zeker aan mijn familie. Als er ergens iets niet goed gaat, dan wil ik er zijn. En soms … soms kan dat gewoon niet.

Zieke moeder, zieke schoonmoeder, zieke vader, zieke schoonvader, echt niet overdreven en hier thuis is het ook een potje met veel hoesten, proesten en keelpijn de afgelopen tijd. Hoe vindt je de balans?

Mijn aard zegt: “kip halen en soep maken” maar mijn NAH zegt: “ho, stop, wacht eens even … je zit nog in het rood!!” En het is al retelastig om eruit te komen “intern,” hier in het gezin, dus laat staan “extern,” voor mensen die dichtbij staan, maar het gaat soms gewoon niet.

Ik schreef van de week over het vechten, het vechten tegen mijn NAH. Het vechten tegen de bierkaai, tegen die ijzeren muur waar je gewoon niet doorheen kom. Ik analyseer de situatie: “kunnen ze zich redden?” Ja, dat kunnen ze. Hoe ik me daarbij voel? Rot! Het blijft fijn om er voor iemand anders te zijn. En jezelf dus vergeten ….

Dat wil ik niet meer, mezelf vergeten. Ik zoek naar andere mogelijkheden, wat wel in mijn kunnen is. Een berichtje, een telefoontje en als het wel een keer kan, even de knuffel geven. Het geeft me rust, het niet vechten, het geeft me lucht.

En het mezelf “soms rot voelen” over een situatie? Dat is er, zo ben ik en het gevoelt ebt vanzelf wel weer weg. En dat is fijn, fijn om te weten. De lat hoeft niet hoger, want ik ben op mijn manier goed genoeg.

Voel jij je weleens schuldig?

Van verkoudheid, naar koorts & repeat