Manlief stuurde leuke foto’s van zijn uitje afgelopen vrijdag met Lina. Erg leuk, want ze waren samen op pad … maar toch .. het steekt me, ik wil er zo graag bij zijn. En niet het steekt me: “ik ben stik jaloers,” maar ik voel me machteloos, ik hoor er bij, ik hoor óók bij mijn gezin.

Ik had nog gekeken voor een hotel, maar goed als ik hier naar de lift loop, voelt dat soms alsof ik al heel hard heb gerend. Ik gun het ze, ik gun het ze echt, saampjes op pad, vader & dochter.

Het is soms zo dat we uit elkaar worden gerukt als gezin. Ik wil, maar het lukt me niet, maar zo’n uitje niet. Dus ik werd gisterenmorgen wakker en wil niet zielig in een hoekje gaan kruipen en ik dacht we gaan iets doen. Samen, met z’n drietjes, even eruit. Ik weet wat het me kost en dat het me op dit moment nog meer gaat kosten. Deze momenten, mijn meisje met haar glinsterende pretoogjes en manlief kijkt me bezorgd aan. Ja, ik loop heel langzaam, een soort dronken, maar ik doe het.

Ik heb genoten van een andere omgeving, oordopjes in, zonnebril op, paracetamol geslikt van te voren en genoten van mijn gezin. Het was in stukjes, lopen, in de auto, lopen, wat eten aan een tafeltje aan de zijkant van het restaurant, weer lopen en terug naar huis.

Juist om een activiteit in stukjes hakken, maakt het mogelijk om toch iets te ondernemen. Dat is fijn, het is een fijn gevoel, alsof ik er gewoon bijhoor. Dat je even op deze wereld mee kan lopen. Het maakt me sterk, maar ook kneitermoe, maar ach als ik de was in de wasmachine heb gedaan, kán ik datzelfde gevoel hebben.

Thuis gekomen, met erge mist in m’n hoofd, een kop die uit elkaar barst van de hoofdpijn, pijn in mijn lijf, maar ik was er, samen, een klein uitje na 8 weken.

In the pocket, een kwestie van omdenken, kijken naar wat wél kan op dit moment. Vandaag maar weer genieten van de grote warme bol die schijnt in de lichtblauwe lucht. Genieten, genieten van de dingen, hoe klein ze ook zijn. 💜