Hersenletsel, op vakantie gaan en iets te enthousiast zijn. Dat is er gebeurd, de 1ste week. Ik heb genoten van onze dochter, want die was zo blij. Ze is nog steeds blij. Ik wat minder, want de afgelopen dagen overviel bij mij de mist. De mist in m’n hoofd.

Als ik me goed voel, vergeet ik het gewoon. Ik vergeet dat ik hersenletsel heb en ik vergeet m’n rust momenten te nemen. Ik leef zo in het moment in de vakantie. De tweede week is begonnen en ik moet mezelf echt in acht nemen. Mezelf wat meer terug trekken, wat meer opladen in plaats van mezelf compleet leeg te trekken. Ik wil zo graag, ik vind het zo gezellig en ik kijk graag naar m’n blije kind.

Weer een mooie waarschuwing, misschien net weer wat te laat, maar hé liever te laat als nooit. Ik herken het in ieder geval. Hersenletsel neem je mee, overal, hersenletsel doet niet aan vakantie. Het aangeven aan m’n kind doet me nog het meest pijn. Gelukkig merkt ze er weinig van, want we hebben fantastische buurmeisjes hier en ik heb een liefdevolle man die even alleen met haar op pad gaat. Even adem halen, even bij mezelf komen en zorgen dat de laatste week van onze vakantie óók prettig verloopt.

Samen genieten, samen plezier maken, het samen zijn, want dat is voor mij het belangrijkste. De aandacht aan onze dochter, hoe klein dat ook soms is. Leuke dingen blijven doen maar ik … ik iets meer met mate 😉