November. Ik zie op tegen de komende maand, ik zie op tegen de herbelevingen, ik zie op tegen de dagen … maar ik heb wel een keuze. Ik heb een keuze en ik kies ervoor om niet zielig in een hoekje te gaan zitten kniezen. Ik maak de keus om goed voor mezelf te zorgen, deze maand, de aankomende maand en de maanden daaropvolgend.

De maand november, de maand waar het vorig jaar allemaal is gebeurd. De maand van het het overlijden van mijn moeder. Ik merk dat ik weer herbeleef, dingen die ik kwijt was, die in één keer opgerakeld worden.

Ik maakte een keuze om te gaan beginnen met sporten. Langzaam, bij een sportschool onder begeleiding. Ik wandel wel, maar ik wil sterker worden. Sterker in mijn lijf en sterker mentaal worden.

Levend rouwen, daar ben ik mee bekend. Ik weet dat nog van de periode dat ik net mijn herseninfarct had gehad. Ik negeerde het totaal en ik ging door. Net als nu, maar nu is het levend verlies. Het is voor mij een herkenbaar patroon, alleen ik ben nu verder in mijn proces.

Ik heb geleerd, ik trap eerder op mijn rem en kies ik meer voor mijn noodzakelijke behoeften. Alleen, nog niet genoeg. Ik weet wat nodig is. Mijn lijf staat aan en ik voel dat aan alle fronten.

Afgelopen periode veel dingen kunnen doen, leuke dingen vooral, maar ook dingen waar ik van te voren al over twijfelde en dat ik dat toch heb gedaan. Spijt? Nee! De basis is en blijf thuis, ik sta er, maar ik merk dat het zwaarder wordt, dat het zwaarder voelt. Pas op de plaats, focussen op wat wél voor me werkt, mijn signalen herkennen, want ik weet het dondersgoed.

De komende tijd ga ik goed voor mezelf zorgen. In balans. Sporten, bewegen, gezond eten, lachen, huilen, schrijven, samen zijn of juist nu even alleen. Verdriet mag er zeker zijn en ik koester de herinneringen die ik wél heb met mijn mams. Ze staat achter me, ze is bij mij en ik hoor haar in mijn gedachten zeggen: “𝙝𝙚𝙩 𝙠𝙤𝙢𝙩 𝙬𝙚𝙡 𝙬𝙚𝙚𝙧 𝙜𝙤𝙚𝙙 𝙨𝙘𝙝𝙖𝙩, 𝙢𝙖𝙖𝙧 𝙝𝙚𝙩 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩 𝙙𝙚 𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙬𝙚𝙚𝙧 𝙚𝙫𝙚𝙣 𝙣𝙤𝙙𝙞𝙜.”

Ze heeft gelijk, het komt goed. 💜