En jij bent jij. Dit is een kinderliedje wat op dit moment vaak voorbij komt bij ons thuis. Ik denk er alleen iets dieper over na. Zoals ik vanmiddag aan de telefoon zei, met een gekke bek, tegen een vriendin: “ik filosofeer.” Ik ben ik en jij bent jij.
De verwachtingen van mijzelf projecteer ik soms op anderen. Wat ik niet kan of goed gezegd niet aankan, omdat het teveel van me vergt, projecteer ik óók op anderen. De gedachten schieten dan door mijn hoofd, soms vol verbazing. Hij kan dit wel of zij kan dit veel sneller.
Boeien! Zou je misschien denken. Iedereen is verschillend, in ieder huisje hangt een kruisje en velen hebben een rugzak. En ik? Ik leef met een onzichtbare beperking, genaamd Niet Aangeboren Hersenletsel. Ik noem deze beperking een “zij.”
Zij, die altijd bij me is. Zij, die mij nooit in de steek laat en laat haarzelf even goed voelen als ik haar even vergeet. Ik ben ik en zij is zij. Saampjes op pad, saampjes de weg met hobbels betreden en vooral saampjes het beste ervan maken. Wij saampjes gaan ‘m rocken … nee we rocken ‘m al.
Ik, de grenzeloze, pittige tante en zij, is degene die rust geeft, die de rust moet geven in mijn soms ongestructureerde leven. De chronische vermoeidheid steekt net wat vaker de kop op, sinds we onze dochter hebben. Maar zij, zij maakt mijn dag en ja zij breekt ‘m soms ook af.
Ik ben ik, zij is zij … er zijn geen mogelijke verbeteringen in het hebben van hersenletsel. En verbeteringen bedoel ik, er is iets kapot in mijn bovenkamer en ik deal ermee. Ik moet, het is me overkomen, als ik het voor het kiezen heb en het kan? Hell yeah, dan heb ik haar liever niet, maar ja, het is en blijft een stuk van mij.
Ik en mijn hersenletsel. Ik en zij. Zij en ik. Ik probeer voorzichtig weer meer te genieten, want zij, zij kan niet mijn hele zijn veranderen. Ik ben nog steeds ik. Ik de levensgenieter, ik degene die zo van gezelligheid en mensen houdt. En zij? Zij houdt me soms tegen en soms … negeer haar even, want ik? Ik wil leven en de dagen “vermoed zijn” heb ik er voor over, soms, als het kan en zeker als het thuis kan, bij mijn gezin.
Ik ga vanmiddag lekker aan een wijntje en vier het leven. Mijn leven is mij veel te lief en vaak? Vaak moet ik haar aanhoren, maar vandaag? Vandaag luister ik lekker een keertje naar mezelf en maar een beetje naar haar. Vrolijk Pasen lieve mensen!
Liefs,
Jeannette
Mijn hersenspinsels 