Zo … daar zit ze weer. Op de achtergrond zijn er grasmaaiers bezig met maaien en het voelt in mijn hoofd als zware tanks die bommen afvuren. Mmm .. dat is niet goed! Afgelopen periode is het hectisch geweest, heel hectisch. Op zich gedaan wat ik kon, qua opletten op mijn grenzen. Deze week er achter gekomen dat het toch teveel is geweest, doorgaan, voor anderen en even niet aan mezelf denken. Weet je hoe fijn dat soms is?

Toch krijg ik de deksel op  mijn neus gepresenteerd. BAM! Mijn lijf fluit mij terug en ik geef er maar aan toe. Even geen druk, geen druk om op te staan, geen druk op mezelf te zetten van je “moet” dit en je “moet” dat doen, nee, nu even niet en weet ik veel hoelang. Even de tijd nemen om op te laden en mijn vraag is, heb ik niet gevoeld?

Ik voelde me eigenlijk best goed, sliep goed en was fris & fruitig voor het festival afgelopen zaterdag. Natuurlijk heb ik daar altijd een weerslag van, maar dat geeft niet, daar neem ik de tijd voor, maar nu is het anders. Gewoon dikke, vette watten in mijn hoofd en slaap overdag wat ik eigenlijk nooit doe. Was mijn lijf toch in standje overleving? En waarom heb ik dat niet gemerkt?

Schrijven helpt mij, schrijven hier .. dat is een moment van bewustwording, een moment om even alles op een rijtje te zetten en het soms zo te laten. Overbelasting, gewoon weer pure overbelasting en weet dondersgoed dat dit niet alleen van een dagje festival is. Alles komt eruit en laat het er maar uitkomen. Even in mijn uppie, wat ook even eenzaam kan zijn, dat geeft niet, want ik wil hier graag weer uit.

Overbelasting? Waar merk je dat aan? Het licht lijkt op schijnwerpers, het geluid komt binnen als een tank en mijn lijf is zweverig en wil vooral slapen. Ik geef er aan toe, ik wil eraan toegeven, even ik, even ik en even niemand anders. Wel grappig want mijn eye opener was vanochtend. Ik zette een kop thee, doe het theezakje uit het zakje en ziet daarop een tekst:

Het
Het antwoord is … aan mezelf! Even aan mezelf, even goed zorgen voor mezelf, tijd nemen voor mezelf, wil ik slapen? Ga ik slapen! Wil ik bankhangen? Ga ik bankhangen! Wil ik naar buiten? Ga ik naar buiten! Easy peasy toch? Mmm .. wat is het soms moeilijk om ze weer teruggefloten te worden, dat je denkt dat alles goed gaat en dat er dus vooral met rust, dat je lijf zegt: “HO!!”even niet verder!” Vroeger ging ik daar nog keihard overheen, maar dat lesje heb ik geleerd. Nu even niet, nu even niets. Tot blogs lieve lezertjes!

Liefs,
Sjanie