Ik zie wat je denkt …. wat een rare titel. Ik zal het je uitleggen. In mijn vorige blog heb ik uitgelegd dat ik naast NAH óók een pijnsyndroom heb aan mijn rug en benen. Dit uit zich in zenuwpijn en ik zal je zeggen dat dit geen prettige pijn is. Ooit kiespijn gehad? Ja? Dat is de pijn die ik voel in mijn benen & rug. 

Maar Sjanie, dat heeft toch niets te maken met je NAH? Jazeker heeft dat weerslag op mijn NAH. Pijn is een energie vreter en juist deze energie heeft weerslag op mijn NAH. Het vervelende is, dat als ik veel pijn heb, dat hierdoor ook weer signalen komen van “over de grens gaan.” Dus wat moet je dan doen? Juist, terug naar de basis….terug naar alleen even “wij” want “me, myself & I” gaat niet meer op. Lina is er, Lina is naast mijzelf een grote prioriteit. Zij moet verzorgd worden. Daarnaast wil ik energie overhouden voor manlief. Is genoeg, genoeg voor nu. 

Daarnaast heb ik ook een peesontsteking in mijn knie te pakken. Hoe dan??? Hoe kom je er vanaf kan je beter denken. Weinig belasten, ijzen & omhoog. Het gaat gelukkig al beter, maar val weer van het één naar het ander. Daarnaast is het teken, een teken van mijn lijf wat ik eigenlijk heb genegeerd maar waar ik nu achterkom. 

Deze tekst had ik vorige week al geschreven, ik voelde het, ik was moe, ik ben moe…..

Ik ben kapot, mijn energie level is 0% en het is teveel geweest. Ik dacht het goed ingedeeld te hebben, overal maar kort gebleven maar klapte gisteren in elkaar. Manlief zei: “je emmer is vol hè?” Ja, mijn emmer is vol én overstroomt. Het klote is, ja even het woord klote, het komt altijd achteraf, achteraf krijg ik de klap en dacht toch dat het best goed ging. Zeker met de dingen die ik heb geleerd de afgelopen jaren. Met een kind…zal het toch weer een tikkeltje anders zijn. 

Gisterenavond boodschappen gedaan en ik stond in de rij bij de kassa. Een vader met jochie stond voor me en dat jochie legt een inmens grote pompoen op de band. Ik zeg: “zo, waar heb je die vandaan?” Het jochie kijkt me aan en zegt: “daar mevrouw, wilt u het ook? Ik loop wel even mee!” Super enthousiast, daar hou ik van. Hemelsbreed 20 stappen van de kassa, pak ik de pompoen en draai me om en zie dat mijn karretje is verzet. Er waren mensen voorgekropen…

Ineens hoorde we “kassa 1 gaat voor u open!” De man met het jochie moest lachen en kijken elkaar aan en ik dacht “karma!!!” Dus ik zet alle boodschappen op de band en als laatste de eieren, maar niet op de band maar ernaast. BAM….12 eieren over de grond, kapot. Met tranen in mijn ogen zeg ik tegen de kassa medewerkster: “sorry, ik wil ze gewoon betalen.” Het meisje reageert lief en zegt: “het kan gebeuren mevrouw … het zijn maar eieren.”

Dat was de druppel…die focking eieren. Maar ook een druppel van bewust zijn want hoe belangrijk zijn kapotte eieren? Ik ga nu mijn rust pakken en naast voor Lina zorgen, even niets plannen. Even weer op orde komen en dan kijken wat ik anders moet gaan doen. Ik kan onmogelijk in de modus “me, myself & I” en geloof me … dat wil ik niet. Toevallig vorige week met manlief een gesprek hierover gehad, want terug naar de basis was altijd ook eenzaam. Dat ben ik niet en zal ik ooit voorlopig niet worden. De gulle glimlach, haar lieve koppie, haar komische fratsen….onze Lina zorgt hiervoor. 

Het komt goed, dat weet ik….maar moet toch weer dingen anders gaan doen. Weer een andere modus? Ja! Dat kan niet anders, toch weer dingen afzeggen, activiteiten verkorten, want mijn hersenen draaien overuren, teveel belasting geweest de afgelopen maand….teveel dingen tegelijk in een weekend en ik dacht er goed aan te doen om het zo te doen. Nu eerst rust, rust om bij te komen, rust om weer op mijn energielevel te komen. Alles wat staat, vervalt even….leven op het moment, in het hier & nu en kijken of ik energie heb om naar bepaalde dingen te gaan. De accu moet weer volgeladen worden…..voor nu “CTRL-ALT-DELETE!!!” 

Liefs, 

Sjanie