Het weekend is vooral druilerig. Het regent, het miezert en ik? Ik heb vooral op bed gelegen de afgelopen dagen. Ik ben afgelopen woensdag geholpen aan een gaatje in mijn hart. Deze is ontdekt met onderzoeken nadat ik een tia heb gehad afgelopen maart.

De afgelopen maanden waren stressvol, want tsja vaak is een tia een voorbode van een herseninfarct. Als klap op de vuurpijl werd er dus nu wél een reden gevonden. “Dit zou een reeële oorzaak kunnen zijn” zei de cardioloog die mij heeft geholpen. Het idee dat door het gaatje een bloedpropje naar mijn hoofd zou kunnen gaan, hield mij bezig. Heel erg bezig.

Ik was altijd een beetje laconiek, want ik slikte toch bloedverdunners dus dat overkomt mij niet. Later ben ik pas gaan beseffen, dat ik toch mee kans heb op infarct als iemand die nooit een herseninfarct heeft gehad. Nu, nu heb ik een dochter en allerlei gedachten vlogen afgelopen maanden door mijn kop. Zoals: “als het maar niet gebeurd als zij er bij is” of “ze moet haar moeder voorlopig nog houden” of “als ik een infarct eroverheen krijg, kom ik er veel slechter uit of dan ben ik er niet meer.”

Fijne, opbeurende gedachtes hè? Al deze gedachten en gevoelens hebben continue door mijn kop gespeeld, bewust en onbewust ben ik ermee bezig geweest. Als ik het zo teruglees was het absoluut niet fijn en was ik totaal uit mijn comfort zone.

Tot woensdag. Ik was echt stik zenuwachtig, maar ze waren allemaal stuk voor stuk erg lief. Ik kreeg uitleg, geruststellende woorden en valium! Ik werd rustiger en steeds meer opgelucht, want het gaatje, het gaatje is dicht. Nu maar hopen dat het zich gaat hechten. Er zit nu een zogenaamd parapluutje in en ze kunnen over een half jaar zeggen dat het definitief gelukt is. Het zag er nu allemaal mooi uit, via de echo en hartfilmpje dus daar hou ik me aan vast.

De angst is voorbij, ik voel dat er gerommeld is in mijn lijf, mijn hart geeft soms krampen, mijn hart slaat soms ineens wat sneller en dat is een naar gevoel. Het hoort erbij, hebben we ons laten vertellen. Ik mag vandaag weer wat opbouwen qua mijn dagelijkse activiteiten.

Ik ben moe, ik ben blij en maar óók emotioneel. Het is maandenlang het gespreksthema geweest, het onderwerp van mijn gedachten, de angst en de totaal geen controle over mijn eigen emoties heeft me genekt. Voor nu, voor de toekomst weer stap voor stap, vertrouwen krijgen, wéér vertrouwen krijgen in mijn lijf die me in de steek liet. Hou van mij, lief lijf, dan doe ik het ook. ❤️