Laatst las ik een artikel over dat 2 op 10 mensen de lockdown wel prima vinden. Ik was vorige week aan het wandelen met een vriend van mij en gekscherend vertelde ik hem dat ik wel één van de twee was. Deze vriend heb ik vorig jaar zomer voor het laatst gezien, het is goed en we pakken de draad gewoon weer op.

Begrijp me niet verkeerd, ik, alleen ik (vast nog wel andere mensen) en niet alle horeca ondernemers waarbij het water tot hun lippen staat of de kleine winkeliers die het bijna of gewoon al niet trekken. Ik denk ook aan de jongeren, die vast zitten en die nergens naar toe kunnen. Het gaat gewoon om mijn leven in lockdown. Er zijn namelijk al genoeg prikkels om te verwerken en het continue schakelen van onvoorziene (plotselinge) situaties blijft een hekel punt. Dus ik heb genoeg aan deze lockdown, nogmaals ik spreek vanuit mijzelf.

Laat ik het je uitleggen wat ik precies bedoel. De lockdown is voor mij niet nieuw, alhoewel dan wél de hele wereld gewoon draaide, stond ik al een paar keer stil. Dat stilstaan heb ik geleerd, het stilstaan was vooral zonder prikkels. De prikkels die ik nu krijg, zijn vooral intern. Dat gaat dan over zorgen, de kwetsbaarheid van mensen om mij heen en hoe gaat het dit nu verder? Daarnaast heb ik kleuter die ruim een maand naar school gaat en zijn er wekelijks wel dingen die juist net niet op m’n planning stonden. Oh yeah….de onvoorziene situaties.

Lockdown voor mensen met hersenletsel is vaak niet nieuw en als ik vanuit mijzelf spreek, weet ik dat dit verdomde en rete moeilijk is. Je voelt je eenzaam en soms niet begrepen. Aan de andere kant is deze lockdown ook een proces. Een proces van verwerking, maar ook geeft het je een boost en zoek je naar dingen die wel kunnen. Je creatieve kant wordt ineens wakker en is een coffee to go en een wandeling eigenlijk wel heel leuk.

Of niet? Nee hè …. ik voel wat je voelt, maar pak de dingen die voor jou goed voelen. Ik heb geleerd, ik heb geleerd om een lockdown te leven, terwijl de wereld om mij heen doordraait. De wereld staat nu zo goed als stil, het is een zooitje, mensen worden tegen elkaar opgezet, want die vindt dit en die vindt dat. En ik? Ik heb ook een mening, maar na een goed en fijn telefoongesprek gisteren met een vriendin ben ik tot de conclusie gekomen dat iedereen wel een andere reden heeft om te leven zoals hij of zij wilt tijdens deze lockdown.

Mijn keuze in deze lockdown staat vast, nog steeds kom ik alleen bij mijn ouders. Mijn moeder is erg kwetsbaar met haar longfibrose en mijn vader heeft suikerziekte. Het is mijn taak, het is mijn verantwoordelijk en die wil ik graag pakken.

Manlief vroeg van de week in bed: ‘zie je er tegenop dat de maatschappij weer open gaat?” Mijn eerlijke antwoord is: “volmondig ja!!” Ja, ik zie daar erg tegenop. Het gevoel om weer vanaf vooraf aan te moeten beginnen, om het weer op te bouwen terwijl ik nu al soms zo weinig energie heb.

Geloof me en ik hoop echt van harte dat de lockdown straks mag opgeheven word straks. Dat er weer gezellige familie bijeenkomsten kunnen, samen eten, dat er een borrel gedronken kan worden met vrienden, dat de jongeren lekker hun feestjes kunnen aflopen en dat de oudere en eenzame mensen weer meer bezoek kunnen krijgen.

Laat mij maar … laat mij even wennen aan het gegeven dat er weer dingen kunnen. Laat mij wennen aan de “opening”, want net zoals voor jullie de lockdown jullie wereld op zijn kop heeft gezet, betekent dit voor mij de opening van de samenleving. Voor nu laat ik het, het is ook nog niet zo ver dat dit gaat gebeuren. Ik ga er wel over praten met mensen om mij heen en vooral zorgen dat ik niet ga verzuipen in de hectiek van de opening van de samenleving.

Toedels en maak er iets leuks van voor jezelf dit weekend!!! 💜