Het is een dag, waarbij je gewoon op je bed had moeten liggen Sjanie! Kon niet goed in slaap komen vannacht en was vroeg wakker. Ik mijd eigenlijk altijd de supermarkt op vrijdag of zaterdag, aan het eind van de dag kan het wel, maar overdag is het druk. Heel druk, moeders, hele gezinnen, karren vol, veel lawaai, dus waarom opzoeken als het niet nodig is?

Ik ben niet helemaal fit, zeker na zo’n kort nachtje is het niet best. Ik pak mijn boodschappentas, mijn transportkarretje (voor zware boodschappen) en rij naar de supermarkt, om alle boodschappen in huis te halen voor het weekend. Het geeft me altijd een lekker gevoel en geeft me rust. Het ging allemaal goed, het was rustig en struinde lekker in de winkel.

Zo, op naar de auto, op naar huis. Ik rij onze parkeergarage in en tot mijn verbazing is mijn transportkarretje weg. Ik dacht: “dit kan niet …. zou iemand ‘m weg hebben gehaald??” Ik kijk even rond maar nergens zie ik het karretje. “Ok, denk ik, dan maar 2 keer lopen, dat karretje ga ik later wel achteraan!” Ik wil de kofferbak opendoen maar het kan niet, hij gaat gewoon met geen mogelijkheid open. De tranen springen in mijn ogen en dacht: “zie altijd als ik zo moe ben gaan er dingen mis!” Een paar uurtjes later met een uurtje slaap denk ik: “alles komt dan zo hard binnen.”

Anyway, ik stap in op mijn achterbank en probeer de hoedenplank eruit te halen, zodat ik de stoelen op de achterbank naar voren kan doen. Lukt natuurlijk niet in één keer, eerst even rustig ademhalen en hup het lukt. Zie jij wat ik zie??

Hoe krijg je het voor elkaar? Of nee….hoe krijg ik het voor elkaar?Een hengsel van je boodschappentas precies tussen de sluiten weten te manouveren. Nou nog de kunst om deze los te halen, het zweet breekt mij aardig en doe mijn jas uit. Sjorren, trekken … ho stop … eerst even rustig worden en dan met beleid het hengels er tussen uit halen. En dat lukt. Nou hop naar boven, één boodschappentas, terug naar beneden en de tweede boodschappentas.

Ik ben aan het draaien boven want ik kan het niet uitstaan dat het karretje weg. Wij wonen vooral met iets oudere mensen, ze zeggen weleens, hou ouder hoe ondeugender? Nou let op, ik ga naar beneden, naar de parkeergarage en struin de vakken af. En ja hoor, daar zie ik het wagentjes, achter een grote pilaar! Even kijken, ja die is van ons. Ik pak het karretje en bedenk me dan, hoe ben jij hier gekomen? Toch een oud mannetje die wat kattenkwaad wilde uithalen? Of was het een kleinkind die toch niet zoveel te doen had en alles wat op de parkeerplaats staat om dat om te ruilen? Tsja, wie zou het weten? Het karretje praat niet tegen mij, ik loop naar boven, trek mijn kleren uit en ga naar bed. Even tukken, even ontprikkelen ….

Liefs,

Sjanie