Op pad, een nachtje …. Samen, herinneringen maken. Dierbaar en dankbaar dat het kan!! Ik verlangde hier zo naar, even onze tijd en dat pakt niemand van ons af.Ik heb eigenlijk nooit puf / energie om echt iets voor mezelf te doen, met vrienden of vriendinnen, daarom gebeurt het ook niet, nou ja bijna niet. Ja, met Lina erbij en dat is óók prima, want ik heb met haar ook écht veel plezier. Het is goed dat dit gebeurd, even echt tijd voor mezelf, met moeders!

De laatste maanden was ik vooral niet fit en nog steeds niet. Voor de zekerheid doe ik een thuistest en mama zei: “we gaan hoor Jeannette!” De eerste schoolweken hakken er in bij m’n kleine dame, maar óók bij mij. De juf had al aangegeven dat de eerste weken erg pittig is voor de kleintjes. Het ritme vind ik wel erg lekker, maar de verandering daarentegen moet ik aan wennen.

Twee weken geleden was Lina ook nog ziek van de pseudokroep aanvallen die ze had gehad en je raadt nooit wie daarna de Sjaak was? Ik!! Zei de gek. Op een ochtend werd ik wakker met een hese stem en keelpijn. Mijn weerstand is natuurlijk van lik me vestje door de afgelopen maanden.

Het nachtje weg was heel relaxed. Mijn moeder kent mij heel goed en zegt rustig “hou maar eens lekker je mond en pak je rust” 😂 Ik kan het hebben, van haar. Ik kwam tot rust, ik was even ontzien van zorgen, alhoewel er toch altijd een controlefreak in mijn hoofd zit, maar bij de uitvoering hoefde ik er even niet bij te zijn.

Even echt mijn tijd, samen met de dierbaarste vrouw in m’n leven: mijn moeder 💜 we lachen, we praten en we hoeven niets op te halen, want we weten, we weten wat er speelt bij beide. We kennen elkaar door en door. We genieten, van elkaar, in een langzamere versnelling. Mama kan niet anders, dus ik pak noodgedwongen deze versnelling óók.

Het is goed, het is fijn. Herinneringen maken, samen, even helemaal niets, behalve dat mijn hoofd vaak aanstaat. Ook het besef dat ik moet leren loslaten, want manlief en de moeders van school hebben zich ontfermd over Lina. Ik ben altijd bij haar, mijn kleine kruimel.

Het besef dat ik ook wat tijd voor m’n vrienden & vriendinnen wil maken, even een telefoontje, een rondje wandelen, een bakkie thee doen, samen wat eten etc. Het doet me namelijk goed, even geen moeder, maar de boel, de boel laten en … loslaten. Dat loslaten is nog wel een dingetje, maar het is een kwestie van oefenen, het wat vaker doen als er gelegenheid is.

Een vriendin van mij zei: “blij met je moeder, dat ze een goede keuze heeft gemaakt om te gaan … er is namelijk altijd wel wat.” Daar denk ik over na, ze heeft gelijk. Er is inderdaad altijd wat, waardoor ik dingen niet doe. Of gewoon bijna niet. Ik kijk altijd vooruit, omdat ik door een activiteit energie inlever, maar die energie krijg ik ook terug, door herinneringen te maken, even samen zijn, lachen met elkaar en als ik moe ben? Blik ik terug, op de foto’s of in gedachten en ik pak ‘m, ik incasseer het en weer door. Balans is en blijft de sleutel, uit handen (durven) geven, loslaten en genieten, keihard genieten wat wél kan!